Van jongs af aan merkte ik al snel op dat ik meer moeite had met het leven in vergelijking met leeftijdsgenootjes. Zo vroeg ik op mijn 8ste levensjaar aan mijn vader ”papa hoe moet ik later ooit een huis en een gezin hebben en onderhouden?” waarop mijn vader wat moest lachen en me vertelde dat ik me daar de komende tijd vooral nog geen zorgen over hoefde te maken.
Een ontzettend logische reactie die compleet passend is voor dit soort vragen op die leeftijd. Toch was ook dat voor mij net wat anders. Want voor mij was het niet zomaar een vraag. Ik maakte me heel erg zorgen over hoe ik me staande moest houden in het leven. Vooruit kijkend naar mijn toekomst en al bewust van de lasten die ik met me meedroeg viel het antwoord mij zwaar.
Door de gezondheidsproblemen waar ik vanaf al jonge leeftijd mee worstelde kwam ik al snel in aanraking met angst. Door de astma aanvallen ervoer ik onmacht, onkunde, schaamte, en dacht ik vaak dood te gaan. Midden in de nacht snakkend naar lucht wakker worden en niet om hulp kunnen roepen of tijdens de zwemles een aanval krijgen en nog maar net de kant kunnen vastgrijpen.
Daarnaast door deze extra belasting samen met een extreme vorm van hooikoorts was ik weken en maanden per jaar ziek thuis, vaker wel dan niet uitgeput en leerde ik zo al van jongs af aan in extreme mate over mijn grenzen te gaan om mee te kunnen komen met de rest.
Dit is ook de basis geweest voor de angststoornissen, depressie en suïcidale gedachten die ik later ontwikkelde. Niet op je lichaam kunnen vertrouwen, afhankelijk zijn van anderen, erg veel angst en onmacht ervaren, niet compleet begrijpen waarom jij hier last van hebt en anderen niet. Het was geen pretje.
Zo kwam ik op de middelbare school echt in de problemen met mijn mentale gezondheid. Mijn lichaam kon de druk waar het constant onder stond niet meer aan en psychische had ik ondertussen zo een slecht zelfbeeld samen met de angsten en de somberheid die het vergezelde dat ik compleet vast liep.
Na vele jaren van worstelen, vastlopen, hulp zoeken, vluchten, vechten en nog veel meer kwam ik uiteindelijk bij de juiste hulp terecht. Niet alleen had ik opgenomen gezeten in het Nederlands Astmacentrum Davos (NAD) en binnen de GGZ meerdere trajecten gevolgd maar nu mocht ik een jaar in deeltijd behandeling gaan 3 dagen per week met een groep adolescenten die met soortgelijke problematiek worstelden.
Dit is voor mij een enorm belangrijke ervaring geweest en mogelijk het begin van een nieuwe periode binnen mijn herstelproces.
Professionele hulp kan enorm helpen! Ondanks de zoektocht naar dat wat precies aansluit bij jou en de frustratie en onmacht die dat met zich meebrengt kan ook jij de juiste hulp vinden. Ga het gesprek aan met de mensen om je heen en vraag om hulp!
Ben je nieuwsgierig hoe ik uiteindelijk van patiënt naar personal trainer ben gegaan en van client naar het trainen van hulpverleners binnen de psychiatrie?
Tot in de volgende post waar ik meer zal vertellen over waar ik nu sta in het leven.